Een van de grootste namen uit footwork dropt een vervolg op het in 2017 verschenen ‘Pariah’. Ondanks hun grote invloed op het genre, breidt Rush met ‘Painful Enlightment’ een onverwacht emotioneler en donkerder vervolg op dat debuut. De basis blijft: pulserende ritmes in slow motion, vocale samples en knetterende percussie. Rush doorspit de geschiedenis van zwarte muziek in Chicago en pareert niet alleen koperen blazers aan ‘Moanin’’, maar her-evalueert ook het genre. Het levert een kruisbestuiving op met (free)jazz die het duidelijkst hoorbaar is op de titeltrack en ‘G-Spot’. Terwijl de ritmes tegendraads tegen elkaar blijven opbotsen, zoals op het negen minuten durende – met een extatische sample opgefleurde – ‘Suicidal Ideation’, schurkt ‘Disturbed’ met zijn vocalen dicht tegen de gloriedagen van de Chicago house aan. Met dezelfde footwork-elementen schakelt Rush enkele versnellingen hoger: de manier waarop oud en nieuw wordt gecombineerd en zo een meer divers pallet wordt gecreëerd waarin footwork de lijm blijft en Rush meteen ook de kneedbaarheid van het genre in onvaste vorm giet. De ruwheid is weg, de botsende baslijnen knetteren als vanouds. Die sonische diversiteit wordt het grootst op ‘Mynd Fuc’ waar sub-bassen opboksen tegen een freejazz-pianoriedel. De song verdwaalt in twee tegengestelde tempo’s waar je je als luisteraar zigzaggend tussen beweegt. Een ritmische tegenstrijdigheid die Rush wel wat vaker opvoert, maar niet altijd even uitgesproken. Op het einde van de plaat, komen DJ Paypal en Nancy Fortune nog wat chaos veroorzaken waarbij vooral ‘Drivin’ Me Insane’ en ‘Just A Taste’ de lage basfrequenties doen rollen. Met ‘Painful Enlightment’ toont Jana Rush de kracht van footwork en wordt er ook meteen naar de toekomst vooruitgeblikt. Vette plaat.

Net na de zomer van 2019 verscheen ‘For You And I’, het indrukwekkende debuut waar Loraine James beenharde beats in gedeconstrueerde chaos stuurde. Invloeden uit drill en grime sijpelden door. Voor ‘Reflection’ laat James grime achter zich en duwt ze zichzelf in een meer melodieuze richting jonglerend tussen drill en R’nB. Resulterend in een minder tegendraads geluid. Wat ook al te horen was op het eind 2020 verschenen ep ‘Nothing’. Het kleinood deed haar wennen aan samenwerken met vocalisten. Een oefening die ze verder uitwerkt op ‘Reflection’, met ‘Let’s Go’ en ‘Simple Stuff’ als een van de weinige tracks die nog knipogen naar haar debuut. ‘Built To Last’ opent ze. Boordevol ijver wierp ze zich op ‘Reflection’ en zoals de titel suggereert, neemt James een ietwat introspectieve blik die ze vermengt met een turbulente zelfzekerheid, omfloerst in empathie. Die zelfzekerheid voelt ze niet altijd, zoals ze zingt op ’Self Doubt (Leaving The Club Early)’. Diepe UK bass-bassen, een gefluister dat enkel als refrein even naar de voorgrond dringt, bleeps en een timide aanwezigheid. De titeltrack verschuilt zich achter eenzelfde aanpak. In een stoer genre toont James zich openlijk oprecht en bloot. Feeëriek met Baths op ‘On The Lake Outside’ terwijl de bassen drillen. Loraine James is een muzikale dwarsligger. Haar favoriete tijdverdrijf: tegendraadse ritmes en bassen creëren, ook al werpt ze hier af en toe een zoetgevooisde zanglijn tegenaan (‘Running Like That, Feat. Eden Samara’). ‘Reflection’ is minder direct dan haar debuut. Het geniale heeft James verstopt voor de oppervlakkige luisteraar. ‘We’re Building Something New’ zou in de hitparade kunnen, maar het is de vraag of James daar naar toe wil. Wat dan ook, ‘Reflection’ is misschien niet de verwachte logische opvolger op haar debuut, maar 2020 heeft dan ook alles overhoop gegooid.