Een van de grootste namen uit footwork dropt een vervolg op het in 2017 verschenen ‘Pariah’. Ondanks hun grote invloed op het genre, breidt Rush met ‘Painful Enlightment’ een onverwacht emotioneler en donkerder vervolg op dat debuut. De basis blijft: pulserende ritmes in slow motion, vocale samples en knetterende percussie. Rush doorspit de geschiedenis van zwarte muziek in Chicago en pareert niet alleen koperen blazers aan ‘Moanin’’, maar her-evalueert ook het genre. Het levert een kruisbestuiving op met (free)jazz die het duidelijkst hoorbaar is op de titeltrack en ‘G-Spot’. Terwijl de ritmes tegendraads tegen elkaar blijven opbotsen, zoals op het negen minuten durende – met een extatische sample opgefleurde – ‘Suicidal Ideation’, schurkt ‘Disturbed’ met zijn vocalen dicht tegen de gloriedagen van de Chicago house aan. Met dezelfde footwork-elementen schakelt Rush enkele versnellingen hoger: de manier waarop oud en nieuw wordt gecombineerd en zo een meer divers pallet wordt gecreëerd waarin footwork de lijm blijft en Rush meteen ook de kneedbaarheid van het genre in onvaste vorm giet. De ruwheid is weg, de botsende baslijnen knetteren als vanouds. Die sonische diversiteit wordt het grootst op ‘Mynd Fuc’ waar sub-bassen opboksen tegen een freejazz-pianoriedel. De song verdwaalt in twee tegengestelde tempo’s waar je je als luisteraar zigzaggend tussen beweegt. Een ritmische tegenstrijdigheid die Rush wel wat vaker opvoert, maar niet altijd even uitgesproken. Op het einde van de plaat, komen DJ Paypal en Nancy Fortune nog wat chaos veroorzaken waarbij vooral ‘Drivin’ Me Insane’ en ‘Just A Taste’ de lage basfrequenties doen rollen. Met ‘Painful Enlightment’ toont Jana Rush de kracht van footwork en wordt er ook meteen naar de toekomst vooruitgeblikt. Vette plaat.