Holly Herndon – Movement (Rvng Intl.)

Op zoek naar de juiste balans. Holly Herndon krijgt hiervoor voorlopig hulp van haar muziekproffen aan de universiteit van Stanford. Nog wat notenbalken en boeken verzetten en Holly mag een PhD achter haar naam kleven. Even klopte ze er ook de letters dj voor maar dat is nog een overblijfsel van toen ze enkele maanden in Berlijn vertoefde. De stad heeft ze inmiddels de rug toegekeerd met alles wat ze daar leerde vastgespijkerd in haar achterhoofd. Het bruisende nachtleven van de Duitse hoofdstad heeft indruk op haar gemaakt en dat probeert ze te vertalen in ‘Movement’, wanneer haar bijna academische titel niet in de weg zit. Holly Herndon heeft een krachtige mens-machine-relatie. Een laptop is voor haar het meest intieme toestel. Haar muziek is bewust kil.

Ze bestudeert het mogelijke en rekt alles naar het onmogelijke. Het is het uitgangspunt van afsluiter ‘Dilato’ waarvoor ze de bariton van Bruce Rameker verboog naar onmenselijke klanken. Het klinkt als een academische oefening, maar een die beklijft en ondergaan moet worden. Net zoals het witte geruis van opener ‘Terminal’ waarbij ze aanleunt bij de soundscapes van Ben Frost om dan na het bruisende ‘Fade’ het logische pad volledig te verlaten en de machine in de mens te ontdekken. ‘Breathe’ is zoals de titel aangeeft een astmalijdende noodzucht waarin ternauwerdood wordt ademgehaald en gezucht met een onverwacht tussengestrooid en schel akkoord. Het is pure abstractie en ontmenselijking van de stem en zijn persoon. Op ‘Control And’ herhaalt ze de oefening. Maar de track tikt te snel af om even on(be)grijpbaar opgemerkt te worden. De stem trekt haar aan, maar haar manipulaties stoten af. Bewust, en net daarom goed. ‘Movement’ wordt gedragen door een repetitieve trancelijn, krijgt dan een technobeat toegesmeten en twijfelt of het je de mond wilt snoeren of laten dansen. Holly Herndon verliest je aandacht in haar korte tussenstukjes. Kleine elektronische proevertjes die het ongemak van de allereerste Raster-Noton-platen oproepen maar dan met een technovlek versmolten. Net zoals Laurel Halo weigert ze te graaien naar eenvoud en gemak. ‘Movement’ – het album – is een vermoeiende luistertrip die je soms doet schreeuwen van verveling en dan weer murw slaat. Ongrijpbaar en toch beklijvend.