Dissonant

Carla Bozulich

Carla Bozulich

Carla Bozulich – Boy

Carla Bozulich – Boy (Constellation)

Na jaren getourd te hebben als Evangelista, schudt Carla Bozulich haar alterego van zich af en werpt ze zich met ‘Boy’ in de wondere wereld pop. Pop zoals Bozulich het concipieert. Rauw maar met oog voor songstructuren en refreinen. Het resulteert in een opvallend minder direct en hard album. Het geschreeuw en gestamp is opgehouden. Bozulich lijkt ouder geworden maar eens je haar teksten en muziek gaat doorspitten blijft haar punkvirus en experimenteerdrang onderhuids broeien. ‘Boy’ klinkt alsof Bozulich er een Zuiderse vloek doorgehaald heeft. Het is een broeierige plaat die langzaam schuurt en scheurt. Onderhuids en met een quasi lui gevoel. Langzaam kervend met een klankenpallet dat 100 jaar teruggaat in de tijd. Zij pikt elementen uit jazz noir en bluegrass, pruimtabak inbegrepen. Van het mantrarijke ‘One Hard Man’ – Bozulich heeft altijd al van opdringerige herhaling gehouden – het muzikaal aandringende ‘Don’t Follow Me’, het tranenopwellende ‘Gonna Stop Killing’ en het indringende ‘Deeper Than The Will’ draagt Bozulich haar donkerste zieleroerselen aan je op. ‘Boy’ is intens ook al duurt het langer voordat de blauwe plekken zich kenbaar maken, afgedekt door een laagje fond de teint, onzorgvuldig aangebracht natuurlijk. Want het blijft rauw en het blijft Carla Bozulich, een vrouw die zich al decennia hult in drama van een opperbeste kwaliteit.